نمیدانم هنگام فراق وغربت بگریم یابخندم ولی بااطمینان ازفرسنگها فاصله به تو میگویم که عزیزم یادت همیشه درذهن من خواهدماندوتاهمیشه دوستت دارم

دوستم نداشت دروغ میگفت هربارکه به سراغم می امدباگریه میگفتم راستش رابگواگرمهربه دیگری داری تورامی بخشم وبازخنده ای میکردومیگفت جزتومهربه کسی ندارم تا اینکه باگریه روزی به سراغم امدگفت مراببخش به تودروغ گفتم دل به دیگری دارم خنده تلخی کردم وگفتم من هم به تودروغ گفتم تورانمیبخشم

شبی از پشت یک تنهایی نمناک وبارانی تورابالهجه ی گل های نیلوفرصداکردم

تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ ارزوهایت دعاکردم

پس ازیک جستجوی نقره ای درکوچه های ابی احساس توراازبین گلهایی که درتنهایی ام روییدباحسرت جداکردم وتودرپاسخ ابی ترین موج تمنای دلم گفتی دلم حیران وسرگردان چشمانی است رویایی ومن تنهابرای دیدن زیبایی ان چشم تورادردشتی ازتنهایی وحسرت رهاکردم

همین بوداخرین حرفت ومن بعدازعبورتلخ وغمگینت حریم چشم هایم رابه روی اشکی ازجنس غروب ساکت ونارنجی خورشیدباز کردم

نمیدانم چرارفتی؟نمیدانم چرا شایدخطاکردم وتوبی ان که فکرغربت چشمان من باشی نمیدانم کجاتاکی برای چه ولی رفتی وبعد ازرفتنت باران چه معصومانه میبارید

نمیدانم چرا؟شایدبه رسم وعادت پروانگی بازبرای شادی وخوشبختی باغ قشنگ ارزوهایت دعاکردم

معبودم سکوتم را ازصدای تنهاییم بدان...نمیخوانم ونمیگویم چون درونم هیچ بوده وتوامدی برایم قصه هایی از عشق سراییدی وبه من قصه باران اموختی می دانی قصه باران قصه شستن غمهاست ودرون انسانهاپرازغم وتنهایی است ونگاهم به باران توافتادوناگهان تمام تنهاییم رافراموش کردم وبه تو وداشتن تو میبالم تنهاترازیک برگ بابادشادیهامحجورم درابهای سروراورتابستان ارام میرانم

ان هنگام که مغرورترین گلهادربرابرترنم زیبای باران درسرزمین عاطفه هاسرتسلیم فرودمی اورندوکوچه بی انتهای خوشبختی درحسرت گذریک عابرپیاده مشتاقانه نگاه غم الودش رابه ابتدای کوچه میفرستدوباددرختان را میرقصاند عشق راباورکن

گفتی عاشقمی گفتم دوست دارم گفتی اگه یک روزنبینمت میمیرم گفتم من فقط ناراحت میشم گفتی من به جز توبه کسی فکر نمیکنم گفتم اتفاقامن به خیلی هافکرمیکنم گفتی تاابدتوقلبم جاداری گفتم فعلاتوقلبم جاداری گفتی...گفتم...حالافکرکردی فرق ما اینهاست نه خیراشتباه کردی فرق مااینه که تودروغ گفتی ولی من راست گفتم